Penélope (poema)

Penélope

Chegou a hora xa, Penélope,

de destecer os fíos do sudario nunca rematado.

De desandar, Odiseo,

os océanos infinitos,

os sendeiros de Hades tenebroso.

Chegou a hora de que as ermas mulleres,

as enxendradas na Noite,

concedan unha tregua ás tesoiras funestas

de Atropo insensible.

Chegou a hora para o vástago de Exeo

de desandar os pasos ensanguentados de Minotauro,

enxendro pecaminoso da infiel Pasífae

e do touro branco nado das escumas mariñas,

de acoller no teu leito para sempre

a Ariadna, femia apaixonada e redentora.

Chegou a hora de Clitemestra arrepentida.

Chegou a hora túa, Odiseo errante,

a da   memoria renovada,

a de Circe sedutora.

A ansiada fin dos turbios recantos,

a hora de Ítaca sagrada.

Benaventurada hora do amor e da patria!

                                          (Manuel Rodríguez Santos: Poemario infinito)